49ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Αν κοιτάξουμε τον ουρανό το βράδυ θα δούμε αστέρες, που άλλοι είναι πιο λαμπροί , άλλοι πιο αμυδροί. Μερικοί φαίνονται ερυθροί και άλλοι κίτρινοι ή γαλάζιοι. Οι αστέρες που βλέπουμε το βράδυ είναι μακρινοί ήλιοι.
Την ημέρα βλέπουμε στον ουρανό τον ήλιο μας.
Εμείς θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το ηλιακό μας σύστημα, άρα και με τον ήλιο μας.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ηλιακό Σύστημα συνήθως εννοούμε τον Ήλιο με τους 9 πλανήτες που περιστρέφονται γύρω του, μαζί με τους δορυφόρους τους.
Για να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε και πολλά άλλα σώματα που υπάρχουν μέσα στο πεδίο βαρύτητας του ηλίου, όπως τους Αστεροειδείς, τη Ζώνη Kuiper που βρίσκεται σε απόσταση 30-50 AU και αποτελείται από μικρά, παγωμένα σώματα. Τα σώματα της ζώνης αυτής, λόγω έλξης απ' τους μεγάλους πλανήτες, μπαίνουν στο Ηλιακό Σύστημα (και συχνά γίνονται κομήτες) και λέγονται Κένταυροι. Η Ζώνη Kuiper τερματίζεται απότομα στις 49AU, πράγμα που ίσως σημαίνει ότι ένα μεγάλο σώμα βρίσκεται σε αυτή την απόσταση. Στη Ζώνη Kuiper έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους από τον Πλούτωνα, όπως η Έριδα.
Τελικό σύνορο του Συστήματος είναι το Νέφος του Oort. Είναι παρόμοιο με τη Ζώνη Kuiper όσον αφορά τα σώματα που το αποτελούν, βρίσκεται όμως πολύ πιο μακριά στις 50.000-100.000 AU και σχηματίζει σφαίρα που περικλείει το Ηλιακό Σύστημα, ενώ η Ζώνη Kuiper είναι περιορισμένη στην εκλειπτική. Από εκεί προέρχονται οι κομήτες με μεγάλες περιόδους, όπως ο Κομήτης του Χάλεϋ.
Τυπικά το όριο του Ηλιακού Συστήματος είναι εκεί που η βαρύτητα του Ηλίου παίζει μικρότερο ρόλο από τη βαρύτητα άλλων σωμάτων ή του Γαλαξία, δηλαδή, περίπου στα μισά της απόστασης μέχρι το πιο κοντινό άστρο.
Πιστεύεται ότι το πλανητικό μας σύστημα δημιουργήθηκε 5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, ως υποπροϊόν του σχηματισμού του Ηλίου από τη βαρυτική συγκέντρωση αερίων και σκόνης που είχαν κατακερματιστεί κατά την μεγάλη έκρηξη στο σημείο αυτό του Γαλαξία μας.
