49^ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Πρόλογος   Εισαγωγή: Πλανητικά Καιρικά Φαινόμενα    Ερμής    Αφροδίτη    Άρης     Δίας    Κρόνος    Ουρανός    Ποσειδώνας    Πλούτωνας    Δορυφόροι 

 Γη      Επίλογος    ΕΤΗΣΙΑ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ 2019     Βιβλιογραφία

Επίλογος

  Ο καιρός καθημερινά μεταβάλλεται. Πραγματικά, τα τοπικά καιρικά φαινόμενα, όπως διαμορφώνονται μέσα από τις συνεχείς μεταβολές στην θερμοκρασία, την πίεση, και τις άλλες ατμοσφαιρικές «μεταβλητές», αλλάζουν διαρκώς. Σε τελική ανάλυση, όμως, η ενεργοποίηση των καιρικών φαινομένων απαιτεί ενέργεια και η ενέργεια αυτή δεν είναι άλλη από την θερμότητα που ο πλανήτης μας προσλαμβάνει από τον Ήλιο. Ανάμεσα στα βιαιότερα καιρικά φαινόμενα που μπορούν να εκδηλωθούν στον πλανήτη μας είναι οι τυφώνες, οι άνεμοι των οποίων υπερβαίνουν ορισμένες φορές ακόμη και τα 250 km/h. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι τα καιρικά φαινόμενα σε κάποιους άλλους πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος είναι κατά πολύ βιαιότερα.

  Όπως και στην Γη μας, έτσι και σε κάθε άλλον πλανήτη, τα βασικά προαπαιτούμενα για την δημιουργία καιρικών φαινομένων είναι δύο: η ύπαρξη ατμόσφαιρας εντός της οποίας μπορούν αυτά να εκδηλωθούν και μια πηγή ενέργειας, προκειμένου να τα ενεργοποιήσει. Η ενεργοποίηση των καιρικών φαινομένων στον πλανήτη μας προκαλείται, όπως είπαμε, από την ηλιακή ακτινοβολία που θερμαίνει με άνισο τρόπο την επιφάνεια του. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για όλους τους πλανήτες.   Πραγματικά, δεδομένου ότι η ένταση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας του Ήλιου μειώνεται με το τετράγωνο της απόστασης, όσο μακρύτερα από τον Ήλιο βρίσκεται ένας πλανήτης τόσο μικρότερη είναι και η θερμότητα που προσλαμβάνει. Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιοι πλανήτες, οι οποίοι εκλύουν τουλάχιστον διπλάσια θερμότητα απ’ όση προσλαμβάνουν από τον Ήλιο. Οι πλανήτες αυτοί είναι ο Δίας, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας και η ενεργοποίηση των καιρικών φαινομένων σ’ αυτούς τους πλανήτες δεν οφείλεται τόσο στην ακτινοβολία του Ήλιου όσο στην εσωτερική τους θερμότητα.
  Η Μεγάλη Κόκκινη Κηλίδα του Δία, για παράδειγμα, είναι μια ταχύτατα περιστρεφόμενη θύελλα, η οποία μαίνεται εδώ και τουλάχιστον 300 χρόνια. Πρόκειται για έναν γιγάντιο αντικυκλώνα, που στο εσωτερικό του θα χωρούσε τουλάχιστον δύο πλανήτες σαν την Γη μας και ο οποίος περιστρέφεται με ταχύτητα που φτάνει ακόμη και τα 650 km/h. Οι ισχυρότεροι, όμως, άνεμοι από κάθε άλλο ουράνιο σώμα του Ηλιακού μας συστήματος έχουν καταγραφεί στον Ποσειδώνα.
   Τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τον Ήλιο, η ακτινοβολία του άστρου μας, δεν επαρκεί ώστε να ενεργοποιήσει τους βίαιους αυτούς ανέμους. Η εσωτερική θερμότητα, όμως, που εκλύει ο Ποσειδώνας, σχεδόν τριπλάσια απ’ αυτήν που προσλαμβάνει από τον Ήλιο, ενεργοποιεί ανέμους με ταχύτητες που υπερβαίνουν ακόμη και τα 2.000 km/h. Στην γειτονική μας Αφροδίτη, αντιθέτως, η υπέρπυκνη και γεμάτη διοξείδιο του άνθρακα ατμόσφαιρά της, οδήγησε σε ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο του θερμοκηπίου, που την μετέτρεψε στον θερμότερο και πλέον άνυδρο πλανήτη του Ηλιακού μας συστήματος.
   Εκτός, όμως, από τα καιρικά φαινόμενα που έχουμε καταγράψει σε άλλους πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος, όταν αναφερόμαστε σε διαστημικό καιρό εννοούμε πρωτίστως το σύνολο της Ηλιακής δραστηριότητας και το πώς αυτή επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα το Ηλιακό μας σύστημα, τον πλανήτη μας, αλλά και την ζωή στην Γη.

Διαστημικός καιρός

   Προκειμένου να δημιουργηθούν πλανητικά καιρικά φαινόμενα, απαιτείται -ακριβώς όπως και στη Γη- η ύπαρξη πηγής ενέργειας και ατμόσφαιρας. Κάθε πλανήτης διαθέτει μια εσωτερική πηγή ενέργειας. Για τους αέριους πλανήτες, όπως ο Δίας, ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας, η πηγή αυτή είναι εσωτερική, δηλαδή τα καιρικά τους φαινόμενα (καταιγίδες, άνεμοι, κ.λπ.) παράγονται εσωτερικά, αφού παράγουν θερμότητα διπλάσια από εκείνη την οποία δέχονται μέσω του Ήλιου. Αντίθετα, βραχώδεις πλανήτες όπως ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Γη και ο Άρης, ενεργοποιούν τα καιρικά τους φαινόμενα πρωτίστως λόγω της ηλιακής ακτινοβολίας και της ύπαρξης ατμόσφαιρας γύρω τους.

Η ύπαρξη εσωτερικής πηγής ενέργειας σε έναν πλανήτη είναι δυνατόν να οφείλεται: α) στη βαρυτική συστολή (π.χ. Δίας),  β) στη φυσική διάσπαση ραδιενεργών στοιχείων εντός του πλανήτη, γ) στη βύθιση βαρύτερων μετάλλων στο κέντρο του πλανήτη κατά τη φάση σχηματισμού του από προπλανητικά σώματα (π.χ. Κρόνος, Ποσειδώνας) και δ) σε υλικά που υπάρχουν σε αστεροειδείς και κομήτες, οι οποίοι πέφτουν σε έναν πλανήτη κατά τη φάση σχηματισμού του ηλιακού του συστήματος.