49ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΜΕΡΙΚΗ
Τα αστρονομικά αρχεία των Maya συμπεριλαμβάνουν αναλυτικές πλάκες για τον υπολογισμό των φάσεων της σελήνης, τη συχνότητα των εκλείψεων, την εμφάνιση και την εξαφάνιση της Αφροδίτης ως πρωινό και απογευματινό άστρο.
Οι Maya βάσισαν το ημερολόγιο τους στους προσεκτικά υπολογισμένους κύκλους των Πλειάδων, του ηλίου, της σελήνης, του Κρόνου και του Άρη και είχαν επίσης ακριβή περιγραφή των εκλείψεων.
Ένας αρκετά μεγάλος αριθμός από σημαντικά κτίρια των Maya πιστεύεται ότι έχουν προσανατολισμό σχετικά με την πορεία της Αφροδίτης.
Αστεροσκοπείο - Πυραμίδα των Maya
Για τους Maya η Αφροδίτη ήταν προστάτης του πολέμου και πολλές καταγεγραμμένες μάχες τους πιστεύεται ότι είχαν προγραμματιστεί σύμφωνα με τις κινήσεις των πλανητών.
Tο ημερολόγιο των Maya δεν ήταν συσχετισμένο με τον ήλιο και έχει υποστηριχτεί ότι έχει μεγαλύτερη ακρίβεια από το Γρηγοριανό.
ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
Ενδείξεις μόνο έχουμε για την ενασχόλησή τους με αστρονομία από ευρήματα όπως:
Το Στόουνχεντζ είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο που τοποθετείται στην πεδιάδα του Σώλσμπερυ (Salisbury) στη νότια Αγγλία. Είναι με βεβαιότητα το μεγαλύτερο εθνικό εικόνισμα της Βρετανίας, το οποίο συμβολίζει το μυστήριο, τη δύναμη και την αντοχή. Ο αρχικός σκοπός της κατασκευής του δεν είναι ξεκάθαρος σε εμάς, αλλά ορισμένοι κάνουν υποθέσεις ότι ήταν ένας ναός κατασκευασμένος για την λατρεία των αρχαίων θεοτήτων. Έχει επίσης αποκαλεστεί και ως αστρονομικό παρατηρητήριο με σκοπό την ένδειξη σπουδαίων γεγονότων του προϊστορικού ημερολογίου.
Ο δίσκος της Νέμπρα είναι ένας χάρτης του ουρανού κατασκευασμένος κατά την εποχή του Χαλκού στην Κεντρική Ευρώπη. Ο δίσκος προέρχεται από μια τοποθεσία κοντά στη Νέμπρα της Σαξωνίας-Άνχαλτ, στην ανατολική Γερμανία, χρονολογείται περίπου στο 1.600 π.Χ. και σχετίζεται με τον πολιτισμό Ουνετίσε.
ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
Μετά τις σημαντικές συνεισφορές των Ελλήνων στην ανάπτυξη της αστρονομίας, από το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου μέχρι τον 12ο αιώνα Μ .Χ υπήρξε στασιμότητα στη Δυτική Ευρώπη. Η έλλειψη προόδου οδήγησε ορισμένους να βεβαιωθούν ότι στη Δυτική Ευρώπη την περίοδο αυτή δεν είχε γίνει τίποτα στην αστρονομία. Πρόσφατες όμως έρευνες έφεραν στο φως ότι υπήρχε μια πιο περίπλοκη εικόνα της μελέτης και της διδασκαλίας της αστρονομίας από τον 4ο έως τον 16ο αιώνα.
Η Δυτική Ευρώπη μπήκε στο Μεσαίωνα με τεράστιες δυσκολίες οι οποίες επηρέασαν την πνευματική πρόοδο της περιοχής. Οι προχωρημένες θεωρήσεις των Ελλήνων της κλασσικής αρχαιότητας ήταν γραμμένες στα ελληνικά και με την υποχώρηση της γνώσης της συγκεκριμένης γλώσσας, στην περιοχή διαθέσιμες για μελέτες ήταν μόνο ορισμένες μεταφρασμένες περιλήψεις.
Τον 6ο αιώνα ο επίσκοπος Γρηγόριος επεσήμανε ότι έμαθε αστρονομία από την ανάγνωση έργων του Martianos Capella και χρησιμοποίησε όσα ήξερε προκειμένου να φτιάξει μια μέθοδο με την οποία οι μοναχοί θα μπορούσαν να καθορίσουν την ώρα της προσευχής βλέποντας τα αστέρια.
Τον 7ο αιώνα ο Άγγλος μοναχός Bede of Jarrow δημοσίευσε το κείμενο «On the Reckong of Time». Έτσι παρείχε στους ανθρώπους της εκκλησίας πρακτική αστρονομική γνώση αναγκαία για να υπολογιστεί σωστά η ημερομηνία για το Πάσχα. Το συγκεκριμένο κείμενο παρέμενε σημαντικό για την παιδεία στην Ευρώπη μέχρι τον 12ο αιώνα.
Η ποικιλία σύνθετων αρχαίων ρωμαϊκών γραπτών πάνω στην αστρονομία και οι διδαχές του Bede ξεκίνησαν να μελετώνται σοβαρά την περίοδο του Καρλομάγνου. Έως τον 9ο αιώνα υποτυπώδεις τεχνικές για τον υπολογισμό των θέσεων των πλανητών κυκλοφορούσαν στην Δυτική Ευρώπη, των οποίων τα ελαττώματα αναγνωρίζονταν από τους διανοούμενους, αλλά συνέχιζαν να κυκλοφορούν και να αντιγράφονται.
Με βάση αυτό το αστρονομικό παρελθόν, το 10ο αιώνα Ευρωπαίοι διανοούμενοι όπως Gebert of Aurillac άρχισαν να ταξιδεύουν σε Ισπανία και Σικελία για να ερευνήσουν τις γνώσεις των Αράβων πάνω στην αστρονομία. Αρχικά βρήκαν διάφορες τεχνικές για τη δημιουργία ημερολογίων. Σύντομα διανοούμενοι όπως ο Hermann of Reichenai έγραψαν κείμενα στα λατινικά για τη χρήση και την κατασκευή αστρολάβων.
Σιγά, σιγά εισήχθηκε και η αστρονομία ως μάθημα στα πανεπιστήμια.
Τον 14ο αιώνα ο Nicole Oresme και αργότερα ο επίσκοπος Liseux έδειξαν ότι ούτε τα πνευματικά κείμενα ούτε τα φυσικά επιχειρήματα που στρέφονταν κατά της θεωρίας ότι η γη κινείται είναι σωστά, αλλά αντιθέτως την υποστήριζαν κιόλας.
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Η Αναγέννηση ήρθε στην αστρονομία με τη δουλειά του Κοπέρνικου, ο οποίος προώθησε το ηλιοκεντρικό σύστημα. H πρώτη παρατήρηση, κατά την οποία τα ουράνια φαινόμενα εξηγούνται πολύ απλούστερα αν παραδεχτούμε ότι o Ήλιος και όχι η Γη είναι o κεντρικός αστέρας του σύμπαντος και ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από αυτόν μαζί με τους άλλους πλανήτες, οφείλεται στον Αρίσταρχο τον Σάμιο (280 π.Χ.). Ύστερα από 14 αιώνες, την ηλιοκεντρική αυτή θεωρία αναβίωσε ο Κοπέρνικος (1473-1543) και οι μεταγενέστεροι της έδωσαν το όνομά του.
H ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θεωρούσε τη Γη έναν πλανήτη σαν τους άλλους, χωρίς δηλαδή τη θέση που της απέδιδαν προηγουμένως, που όμως δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί από το πείραμα.
Στην πραγματικότητα, από τις αντιλήψεις αυτές έλειπε η φυσική άποψη, η οποία, με τον Γαλιλαίο (1564-1624) και τον Νεύτωνα (1642-1727), έμελλε να μεταφέρει την περιγραφή του κόσμου από το κινηματικό ομοίωμα στο δυναμικό και να τον ερμηνεύσει με την έννοια της δύναμης και ιδιαίτερα με τις έννοιες του έργου, της ενέργειας κλπ.Ο Galileo Galilei έφτιαξε το δικό του τηλεσκόπιο και ανακάλυψε ότι το φεγγάρι είχε κρατήρες, ότι ο Δίας είχε δορυφόρους και ότι η Αφροδίτη είχε φάσεις όπως η Σελήνη.
Το έργο αυτό υπερασπίστηκε και προωθήθηκε από τον Κέπλερ (1571-1630), ο οποίος απέδειξε οριστικά την ισχύ του συστήματος του Κοπέρνικου καθορίζοντας τρεις νόμους πολύ ακριβείς, που μπορούν να διατυπωθούν μαθηματικά και ρυθμίζουν την κίνηση των πλανητών γύρω από τον Ήλιο
Γαλιλαίο
Κέπλερ 
Νεύτων
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ
Από το 19ο αιώνα και μετά με τα τεχνικά μέσα που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν διαρκώς να αναπτύσσονται γίνεται ένας μεγάλος αριθμός ανακαλύψεων αναφορικά με την αστρονομία και η πρόοδος που αυτή γνωρίζει είναι σημαντική.
ΖΟΥΡΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ Β1
ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Β1
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
En.wikipedia.org
El.wikipedia.org
www.google.com
Εγκυκλοπαίδεια Δομή
Εγκυκλοπαίδεια Μαλλιάρης Παιδεία
Εγκυκλοπαίδεια Papyrus Larousse Britannica
Εγκυκλοπαίδεια Υδρία